Самсон Пярловіч нарадзіўся 13 жніўня 1923 года ў невялікай вёсцы Католышы непадалёк ад Навагрудка. Вучыўся ў пачатковай польскай школе ў в. Байкі, за некалькі кіламетраў ад дому, потым закончыў сямігодку ў г. Навагрудку. Перад самай вайной паступіў у Навагрудскае педвучылішча, але навучанне не давялося закончыць. Да 20 жніўня 1943 года працаваў настаўнікам у пачатковай школе в. Байкі, дзе калісьці вучыўся сам. У жніўні 1943 года разам з аднавяскоўцамі быў вывезены на прымусовыя работы спачатку ў г. Лібаву, потым пасля другіх уцёкаў працаваў на заводзе “Karo-werk” г. Вены.

Пасля вяртання на Бацькаўшчыну некаторы час быў літаратурным работнікам у рэдакцыі раённай газеты “Звязда”. Пасля далучыўся да сяброў “Саюза вызвалення Беларусі”, які быў створаны яго былым аднакласнікам Генадзем Казаком. Неўзабаве ўсе васемнаццаць сяброў арганізацыі былі арыштаваны і засуджаны ваенным трыбуналам.

Пасля рэабілітацыі больш як 30 гадоў адпрацаваў на Навагрудскім заводзе газавай апаратуры. У апошні час выдаў 3 кнігі вершаў: “Бяссмертнік”, “Заяц на бярозе”, “Чарадзейны агонь”.

Паэзія Самсона Пярловіча гэта не проста карункі прыгожых слоў, пастаўленых у адмысловым парадку. Гэта той неацэнны скарб, дар, які даецца далёка не кожнаму.

У кожным вершы Самсона Пярловіча адчуваецца любоў да Беларусі, да Бацькаўшчыны, які заплаціў дарагую цану і ў сталінскія часы, і ў гады нямецкай акупацыі.

Выпрабаванні лёсу толькі ўмацавалі светлыя і шчырыя пачуцці паэта да Бацькаўшчыны, да гэтага свету, які вядома, ствараўся на добрае Богам. Калі чытаеш радкі з вершаў Самсона Пярловіча, хочацца стаць лепшым, спазнаць мудрасць, нябачаную за штодзённай мітуснёй. Лірызм твораў будзе блізкі чытачам яго паэзіі, якія ўпершыню адкрыюць для сябе імя сапраўднага паэта і грамадзяніна.

  А лёс Самсона Пярловіча быў цяжкім. Калі мне хто прыгадвае Самсона Георгіевіча, заўсёды ўзгадваецца адзін з яго вершаў:

 

Мне мой лёс здаецца толькі чорным,

Што не варты меднага граша.

Толькі ёсць у ім і тыя зёрны,

Што мая выспельвала душа.

Тых зярнят няхай не вельмі многа,

Але ўсё-ткі, служачы красе,

Веру я — да скарбу залатога

Хтосьці іх калісьці аднясе.

​