Станаўленне нацыянальнай самасвядомасці дзіцяці, асэнсаванне сваёй нацыянальнай самабытнасці пачынаецца з увагі да роднай мовы, культуры, гісторыі краіны. Глыбокае вывучэнне нацыянальнай спадчыны дазваляе чалавеку адчуць сваю непаўторнасць, дакладна вызначыць сваё месца і ролю ў грамадстве, арганічна ўключыцца ў сусветную культуру.

         Традыцыі беларускай нацыянальнай культуры назапашваліся стагоддзямі.

 Мы, якія жывём у XXI стагоддзі, маем вялікую і багатую спадчыну, пакінутую нам, нашымі продкамі. Страціўшы духоўныя традыцыі, мы забіваем у сабе чалавека, маральную апору, творчыя здольнасці.

         У цяперашні час, у сучасным моладзевым асяроддзі адбываецца страта цікавасці да свайго нацыянальнага мінулага, да сваёй культуры. Парушыліся традыцыі, парваліся ніткі, якія злучалі малодшыя і старэйшыя пакаленні. Бязлітаснае абсяканне сваіх каранёў, адмова ад народнасці вядзе да бездухоўнасці, адбівае жаданне ў чалавека праяўляць сябе творча.

    У сувязі з гэтым, выбар напрамкаў дзеяння рэсурса абумоўлены неабходнасцю захавання культурнай спадчыны нашага краю, далучэнне падрастаючага пакалення да народнай традыцыйнай культуры і выхаванне патрыятызму, пачуцця гонару і паважлівых адносін да сваёй малой радзімы і роднай мовы.